تیم تراکتورسازی دو فصل پیش در حالی که از پنجره ی نقل و انتقالاتی تابستانی خود محروم بود ، با جدایی بازیکنان کلیدی اش و در حالی که جوان ها تنها امید این تیم بودند به استقبال لیگ برتر رفت.

این در حالی بود که سه بازیکن خارجی تراکتور ایان رمزی، دیتمار بیکای و حمزه یونس در آن زمان بابت مطالبات پرداخت نشده خود به فیفا شکایت کرده بودند که بعد ها سازمان لیگ اعلام کرد ، بنا بر اینکه فسخ قرارداد این سه بازیکن بدون دلیل موجه و یکطرفه انجام شده بود باید غرامت این کار از سوی باشگاه تراکتور پرداخت می شد که نادیده گرفتن این امر بهانه ای شد تا تراکتور از دو فصل نقل و انتقالات در لیگ برتر محروم شود.

از طرفی دیگر تراکتور که در آن فصل خرید های زمستانی خود را انجام داده و چند بازیکن سرباز به اختیار گرفته بود ، با غفلت مدیران باشگاه و بدون توجه به محرومیت این تیم ، بازیکنان جدید خود را نیز در نیم فصل دوم به میدان فرستاد تا این امر باعث تخلفی دیگر از تراکتورها در لیگ برتر شود.

چیزی که در این مسئله مشهود است ضعف مدیریتی و غفلت مدیرانی بود که باعث شد این تیم از کورس قهرمانی عقب مانده و در پایان فصل به رتبه ی سوم جدول رضایت دهد.

اما این پایان کار نبود ؛ اوج مشکلات و بدشانسی های تراکتور زمانی شروع شد که این تیم برای فصل بعد آماده می شد.

با پایان فصل و تضعیف تراکتور بازیکنان اصلی و کلیدی از این تیم رفتند ؛ از امیر قلعه نویی سرمربی آنها گرفته تا جاسم کرار و لوسیانو ادینهو از تراکتور رفتند تا این تیم چالش سختی را برای فصل آتی داشته باشد.

با جدایی امیر قلعه نویی ، یحیی گل محمدی سرمربی تراکتور شد تا با جوان هایی که در اختیار داشت تیم را تا نیم فصل دوم حفظ کند.

تراکتور به هر نحوی که بود خود را به نیم فصل رساند و پنجره های نقل و انتقالاتی برای این تیم باز شد.

در این نیم فصل پدیده های جدیدی نیز مانند محمد نادری ، محمد مسلمی پور و محمدرضا آزادی به لیگ برتر معرفی شدند.

با باز شدن پنجره ی نقل و انتقالاتی همه انتظار داشتند با خرید های جدید باشگاه ، تیم خود را دوباره در قالب یک مدعی ببینند ؛ ولی این اتفاق هم نیفتاد و تراکتور حتی بیش از پیش به ناکامی خود در لیگ قهرمانان آسیا و لیگ برتر ایران ادامه داد.

شرایط طوری پیش رفت که تراکتور حتی در آخر فصل برای بقا میجنگید و این امر باعث رنجش هواداران شد به طوری که سکوها روز های خالی خود را در ورزشگاه یادگار امام تجربه می کردند.

پایان آن فصل تنها خبر خوشی برای هواداران این تیم بود، که بیش از این نمیخواستند تیم محبوب خود را در ناکامی ببینند و تیمی که روزی برای قهرمانی میجنگید اکنون بقایش باعث خوشحالی هواداران می شد.

اما این روند خیلی زود تغییر کرد ؛ تراکتور که تا آن زمان تحت مالکیت کانون بازنشستگان سپاه بود ، با اعلام سپاه به مزایده برای خصوصی سازی درآمد.

در این میان یک نام آشنا برای فوتبال آذربایجان آمادگی خود را برای مالکیت این تیم اعلام کرد که در نهایت همین اتفاق هم عملی شد و محمدرضا زنوزی مطلق به مالکیت باشگاه تراکتورسازی درآمد.

زنوزی که پیش از آن مالک گسترس فولاد بود توانسته بود ثابت کند که در زمینه باشگاه های خصوصی میتواند حرفی برای گفتن داشته باشد و این امر نیز از رضایت بازیکنان گسترس فولاد از مالک باشگاه و ساخت ورزشگاه بنیان دیزل توسط محمدرضا زنوزی مطلق کاملا مشهود بود.

تراکتور پس از خصوصی سازی و معلوم شدن تکلیف خود از جانب مالکیت حالا آماده بود که پوست اندازی کرده و یک تیم کامل در فصل آینده به میدان بفرستد.

محمدرضا زنوزی با خرید های بزرگی همچون آنتونی استوکس ، اشکان دژاگه ، مسعود شجاعی ، یوکیا سوگیتا و سایر بازیکنان نشان داد اهل وعده دروغین نیست و نوید از یک فصل پربار برای تراکتور داد.

در این هنگام عده ای از مخالفان و بدخواهان تیم نیز مسئله ی استیل آذین دوم و تمام ستاره هایی که به یکباره نابود شدند ، را برای تراکتور مطرح کردند که این عمل هم با توجه به برنامه ریزی های دقیقی که مالک باشگاه قبل از پیوستن به تراکتور در نظر گرفته بود بعید به نظر می رسید.

سرانجام لیگ شروع شد و شرایط برای تراکتور به طوری پیش رفت که هم اکنون این تیم را در رده ی سوم جدول و رقابت تنگاتنگ برای قهرمانی با دیگر مدعیان میبینیم.

هواداران نیز با سکو های یادگار آشتی کرده و هر بازی چه خانه و چه غیر خانه ورزشگاه را به سلطه ی خود در می آورند.

حال تراکتور امیدوار است با تمام مهره هایی که در اختیار دارد و در کنار یار دوازدهم خود بتواند امسال عنوان قهرمانی را برای اولین بار به نام خود در بیاورد و این اتفاق با توجه به فاکتور هایی که تراکتور اکنون دارد زیاد دور از انتظار به نظر نمی رسد.

ر ع ۷۷/