یکی از مصادیق سازمان هایی که بودجه هنگفتی را به رسانه ها اختصاص می دهد، شهرداری کلانشهر تبریز به حساب می آید که میزان آن اعلام نمی شود. حامد عاطفی فر// کارشناس ارشد علوم ارتباطات این یک مطالبۀ همیشگی بوده که سازمان های دولتی و نهادهایی که از اعتبارات عمومی برخوردارند، به طور شفاف اعلام […]

یکی از مصادیق سازمان هایی که بودجه هنگفتی را به رسانه ها اختصاص می دهد، شهرداری کلانشهر تبریز به حساب می آید که میزان آن اعلام نمی شود.

حامد عاطفی فر//
کارشناس ارشد علوم ارتباطات

این یک مطالبۀ همیشگی بوده که سازمان های دولتی و نهادهایی که از اعتبارات عمومی برخوردارند، به طور شفاف اعلام کنند که سالانه چه میزان بودجه بابت رسانه ها اختصاص می دهند؛ سهم هر یک از رسانه ها از خوانِ دولت چه میزان است و صَرف این هزینه ها چه دستاوردهایی برای آن سازمان داشته است.
اگر اصلِ پرداخت هزینه به رسانه ها را بِلااِشکال و موجّه بدانیم، رَه به ترکستان نبرده ایم چون در قبال همکاری رسانه ها در اختصاص فضا و یا زمان لازم، گامی در جهت کمک به رشد آگاهی های عمومی و نیز تحقق اهداف سازمانی برداشته ایم، هرچند که این گونه مساعدت ها نمی تواند حتی بخش اندکی از هزینه های سرسام آور اداره و انتشار یک رسانه را جبران کند اما مشکل از آنجا ایجاد می شود که این بودجه ها «هدفمند» صرف نمی شود و اغلب دیده شده که پرداخت وجوه، نه برای تحقق اهداف سازمانی که برای تبلیغ مدیران سازمان صورت می گیرد!
این مساله زمانی ابعاد جدیدی به خود می گیرد که بعد از مدت ها پرداخت هزینه به رسانه ها، هیچ گونه تاثیر مثبتی که ناشی از مثلاً فرهنگسازیِ رسانه ها باشد، دیده نمی شود. هرچند شاید گفته شود که فرهنگسازی امری زمان بَر است و به سرعت محقق نمی شود اما نمی توان پذیرفت که ظرف بازه های زمانیِ طولانی مدت نیز، این بودجه ها هیچ تاثیر مثبتی ولو اندک نداشته باشد. واکنش دیگر شاید این باشد که رسانه ها جایگاهی نزد افکار عمومی ندارند و از اینرو تاثیری هم بر مردم نمی گذارند، در چنین شرایطی هم باید به سازمان خُرده گرفت که چرا بودجه دولتی را صَرف رسانه های بی تاثیر می کنند.
یکی از مصادیق سازمان هایی که بودجه هنگفتی را به رسانه ها اختصاص می دهد، شهرداری کلانشهر تبریز به حساب می آید که میزان آن اعلام نمی شود ضمن اینکه خروجیِ ناشی از صَرف این هزینه ها نیز محل ابهام های فراوان است.
این حقِ شهروندان تبریزی است که بدانند بودجه ای که از عوارض و مالیات پرداختیِ آنان صَرف رسانه ها می شود، چه میزان است و اتفاقاً جامعۀ رسانه ای شهر نیز حق دارند بدانند جایگاه رسانۀ تحت مدیریتشان در منتفع شدن از این اعتبارات، کدام مرتبه است.
کارشناسان علوم ارتباطات می گویند که «وقتی شفافیت نباشد، شایعه پا می گیرد» و دقیقاً در فضای مبهمِ حاکم بر بودجه رسانه ایِ شهرداری تبریز است که در مورد هزینه های این نهاد برای رسانه ها به خصوص رادیو و تلویزیونِ محلی گمانه زنی های مختلفی از اختصاص روزانه ۲۰ میلیون تومان تا ماهانه چندین میلیارد تومان به گوش می رسد!
مصداق دیگر را می توان در مورد سازمان های حوزه آب استان مطرح کرد. این سازمان ها اصولاً باید بودجه رسانه ایِ خود را به مجموعه هایی که دغدغۀ مصرف بهینۀ آب را به مساله ای عمومی و اجتماعی تبدیل و محتواهای موثری دربارۀ نهادینه کردن الگوی صحیح مصرف آب تولید می کنند، اختصاص دهند و این در حالیست که بعضاً شاهد صَرف هزینه های بی هدف هستیم و اتفاقاً رسانه ای که بیشتر و بزرگ تر از رسانه های دیگر، عکس مدیران را منتشر می کنند، به وجوه زیادی از این بودجه ها نیز می رسند!
شاید بتوان در مورد سازمان های دولتی و عمومیِ دیگر هم مثال هایی از این دست مطرح کرد اما واقعیت این است که در اغلب موارد، بودجه هایی که باید با هدف کمک به تحقق اهداف سازمانی هزینه شوند، صَرف اهداف دیگری می شود که حتی کمکی به برقراری ارتباط بین سازمان و مردم هم نمی کند.
از چند سال قبل، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به رغم همه کاستی ها در تولیّت شایستۀ رسانه ها، دست به اقدام ارزشمندی زد که این سنت در بسیاری از حوزه های کاریِ معاونت مطبوعاتیِ این وزارتخانه تداوم داشته است و آن، شفاف سازیِ یارانه های نقدیِ اِعطایی به رسانه ها بود. این حرکت خوب می تواند الگوی عملی برای سازمان های دولتی و عمومیِ آذربایجان شرقی باشد تا هم شایعات پیرامون بودجه های رسانه ای سازمان ها ریشه کَن شود و هم حرکتِ مجموعه های اداری در قِبال رسانه ها در مدار عدالت بیافتد.