به گزارش شرح آنلاین به نقل از شهریار، یک‌شهر برای همه؛ چنین‌جایی شاید آرمان‌شهر باشد. شهری که همه مردم بتوانند در آن عبور و مرور داشته باشند، خرید کنند، کارهای اداری‌شان را انجام دهند و زندگی کنند.

شهری که یک فرد که معلولیت جسمی دارد، مجبور نباشد خود را در خانه حبس کند یا در بهترین شرایط، همیشه با همراهی یک‌فرد دیگر در سطح شهر به دنبال انجام امورات شخصی خودش باشد.

شهری با این‌ویژگی‌ها، ساختنی نیست بلکه اصلاح‌کردنی است. اگر بتوانیم محیط‌های عمومی شهرمان را به طوری که افراد معمول بتوانند بدون هیچ مشکلی در آن حضور داشته باشند، اصلاح و آماده کنیم؛ به شهری ایده‌آل برای تمام گروه‌های جامعه می‌رسیم.

حالا چندمدت است که قطار مناسب‌سازی محیط شهری در تبریز به راه افتاده است؛ اگرچه با مقصد نهایی هنوز فاصله بسیار است. محمد عزتی، معاون شهرسازی و معماری شهردار تبریز در این‌باره به خبرنگار شهریار می‌گوید: شهرداری تبریز به عنوان مسئول کمیته فنی شورای عالی مناسب‌سازی شهری که در استانداری آذربایجان شرقی تشکیل شده، در این حوزه اقدامات متعددی پیش می‌برد.

او با بیان اینکه مناسب‌سازی محیط شهری در بودجه سالانه شهرداری تبریز دارای ردیف مشخصی است، می‌گوید: شهرداری تبریز علاوه بر اینکه به‌طور مستمر امکانات و تغییراتی برای سهولت عبور و مرور معلولین عزیز در سطح شهر ایجاد می‌کند، کمیته‌ بهسازی برای ارزیابی نقاط مختلف شهر دارد.

عزتی درباره این کمیته بیش‌تر توضیح می‌دهد: دستگاه‌های مختلف و متولی امور معلولین در کنار شهرداری عضو این کمیته هستند و به صورت مستمر در معابر مهم شهر حضور پیدا کرده و میزان استاندارد بودن برای معلولین را مورد ارزیابی قرار داده و گزارش می‌کنند که بیش‌تر اقدامات بر اساس گزارش‌های تخصصی این کمیته اجرایی می‌شود.

جاوید قربانی، مدیرکل عمرانی معاونت عمرانی شهرداری تبریز هم درباره این کمیته می‌گوید: مناسب سازی فضاهای شهری با توجه به نیازهای معلولان از موارد ضروری در هر جامعه‌ای است.

او ادامه می‌دهد: بر همین اساس در مرحله نخست باید ارزیابی مناسب‌سازی پیاده راه‌های سطح شهر صورت گیرد تا مشکلات موجود مشخص شده و بر اساس آن برنامه‌ریزی مدونی صورت گیرد.

قربانی اعلام می‌کند: مناطق با بررسی ایراد های مشخص شده طبق بازدیدهای میدانی و مصور کردن اطلاعات می‌توانند طبق اولویت بندی پیش بروند و با مصور نمودن وضعیت قبلی معابر در ارائه عملکرد نیز موفق تر باشند.

او با اشاره به اینکه معلولین جسمی با مشکلات بیشتری رو به رو هستند و افراد استفاده کننده از وسایل کمکی از قبیل عصا و صندلی چرخدار، دشواری های حرکتی بیشتری نسبت به دیگر معلولین حرکتی دارند گفت: بنابراین مبنا قرار دادن صندلی چرخ دار برای حرکت در شهر می‌تواند پاسخگوی مسائل دیگر شهروندان هم باشد.

به گفته او با بررسی های صورت گرفته کمیته بهسازی در خصوص خطوط عابرین پیاده و تقاطع های شهری وضعیت این معابر برای افراد ناتوان جسمی نامطلوب است که مناطق باید جهت اصلاح آن ها هرچه سریعتر اقدام کنند.

شهرداری تبریز در سال‌های اخیر مناسب‌سازی شهر را در چند محور اصلی دنبال کرده است. خط کشی مخصوص نابینایان در کف پیاده‌روها جهت راهنمایی و هدایت، کاشت درختچه‌ها و گل‌های بدون خار در پیاده‌روها برای آسیب‌نرسیدن به نابینایان عزیز در صورت برخورد با آنان از جمله این اقدامات است.

علاوه بر این، نصب علائم بصری در اماکن برای معلولین، رعایت شیب استاندارد رمپ‌ها در اماکن عمومی شهر، منوط بودن مجوز ساخت اماکن عمومی به استانداردهای ویژه معلولین، تعبیه سرویس‌های بهداشتی ویژه این عزیزان در اکثر اماکن عمومی و پارک های اصلی شهر و … از فعالیت های مهم شهرداری در این حوزه است.

در حال حاضر بیش از یک‌میلیون و ۳۰۰ هزار معلول در کشور زندگی می‌کنند؛ این یعنی ۱۰ تا ۱۵ درصد جمعیت کشور را معلولین تشکیل می‌دهند.

در صورت رعایت نکردن مناسب‌سازی محیط، بزرگترین گروه اقلیت جامعه (معلولان و سالمندان) از حقوق شهروندی خود بی‌نصیب خواهند ماند و برای حضور در اجتماع با مشکلات جدی مواجه می شوند.

برخلاف باور عمومی درباره اینکه شهرداری‌ها تنها متولی مناسب‌سازی محیط برای معلولین هستند، اما طبق قانون وزارت کشور متولی مناسب سازی است و سازمان بهزیستی نقش نظارت و پیگیری را به عهده دارد.

مناسب‌سازی موضوعی چندوجهی است و همکاری فرابخشی وزارت کشور، شهرداری‌ها و دهیاری‌ ها، وزارت صمت، بنیاد جانبازان، سازمان بهزیستی و … را می‌طلبد.

اما شاید مهم‌تر از این‌ها، مشارکت مردمی باشد. اینکه تمام مردم معلولین را به عنوان شهروندانی که حق دارند از زندگی در شهر لذت ببرند، بشناسند و متناسب با این شناخت رفتارهایی بروز دهند که از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

حتی اگر شهرداری برای عبور آسان معلولین از یک جوب، رمپ بسازد اما یک شهروند خودروی خود را دقیقا مقابل رمپ پارک کند، بسیار تاسف‌برانگیزتر از نبود رمپ است. شاید لازم است پیش از شهر، ذهن‌هایمان را برای حضور معلولین در جامعه آماده کنیم.