بی مقدمه می گویم؛ آخر مومن خدا؛ این دی ماه چه دارد که شما مردان خدا عجیب دلداده آن هستید؛ از سالگرد عملیات های کربلای ۴ و ۵، تا سالگرد شهادت هم رزمی ات حاج احمد کاظمی!
راستش جایی خوانده بودم که آقای آوینی می گفت: شهادت یک لباس تک سایز است. معمولا تک سایزهارا برای مشتری کم شان به حراج می گذارند؛ ولی تک سایز شهادت را به مزائده می گذارند، هرکسی بیشترین بها را بدهد میدهند به او؛ بهای تو چه بود سردار دلها، یتیم شدن کودکان شهدا مدافع حرم؟!
سردار! تو عجیب بوی ایمان می دادی؛ برخلاف بعضی ها که ایمانشان بو می دهد، تو پشت خاکریز بودی برخلاف برخی ها که در پناه میز هستند.
راستی امروز و دیروز و روزهای قبل همه آمده بودند، اما تو… .
سردار جان! جایت خالی؛ کاش بودی و می دیدی دخترت چه زینبی وار سخن می گفت. فکر می کنم این با صلابت سخن گفتن و خط و نشان کشیدن هایش را از پدرش به ارث برده باشد؛ پدری که کلمه به کلمه سخن هایش کابوس تیره و تار تکفیری ها می شد.
حاج قاسم چقدر سخت است قراردادن پسوند شهید مقابل نام پرابهت تو، و چقدر سخت تر تبریک گفتن معراج عاشقانه ات.
سردار دلها، ۱۳ دی عاشورا بود؛ چرا که مردم ایران سید و سالار شهدا مدافع حرم را از دست داده بودند، ابر مردی را که از هر شهید کربلایی یک نشانی داشت؛ از عباس دستش را، از قاسم اسمش را و از علی اکبر پیکرش را.
راستی حاج قاسم! تو با این غربی ها چه کرده ای که حتی از پیام های عرض ارادت مردم به تو نیز می ترسند و آنها را پاک می کنند.
راستش شاید تو ساده ترین بزرگ مرد ایران زمین بودی؛ بزرگ مردی که مردم از دیدن او بیش از دیدن هر وزیر و وکیل و رئیسی خوشحال می شدند. مخصوصا با آن لبخند و تواضع با صلابتت.
حاج قاسم! ممنون که آنقدر بزرگ بودی که دلمان به تو قرص شد و از عربده کشی داعشی ها نترسیدیم.
به امید وعده انتقام سخت تو به شهادت حججی ها فخر کردیم.
سردار جان تو همان تافته ای بودی که از همه ناکارآمدی های دولت جدا بافتیمت.
سردار دلها! آنها نمی دانند که با به شهادت رساندن تو فقط قبله نمای قاومت را شکستند حال آنکه قبله پیوسته به جاست.
سردار جان در بارگاه ملکوت منتظر انتقام سخت باش.
نگران نباش قهرمان ما نمی گذاریم مسیری گلهایش را با خون پاکت آبیاری کردی برایمان نامانوس شود.

آسوده بخواب قهرمان وطن.
به سلامت حاج قاسم!