هادی حجازی فر بازیگر فیلم آتابای در حاشیه نشست خبری این فیلم به کارگردانی نیکی کریمی مجبور به واکنش در قبال خبرنگاری شد که گمان می کند همه ایرانیان فارسی صحبت می کنند پس باید همه تولیدات سینمایی آن به زبان فارسی باشد.

نگاه چنین افرادی ناشی از عدم درک جامعیت نام ارزشمند ایران برای این دست از افراد است که تاریخ این سرزمین را به نام پارسی شناخته و به این باور رسیده اند که مردمان این سرزمین باید به زبان فارسی سخن بگویند اما واقعیت سرزمین عزیزمان این است که ایران کشوری کثیرالمله است‌.

اقوام ایرانی این سرزمین یعنی عیلامی ها، کردها، آذربایجانی ها، تالشی ها، بلوچ ها، عرب ها، ترکمن ها، لرها و دیگر اقوام هموطن که شاید از ذهن این نگارنده رفته باشد تشکیل دهنده شاکله سرزمین مادری ما هستند.

هر قومی در این سرزمین را می توان یک ملت نامید اما توجه به اصول انسانی، رعایت حقوق متقابل و داشتن وحدت و همدلی ملی موجب شده است تا در طول تاریخ همگی ذیل نام ایران گرد هم آمده و برای دفاع از کیان مام میهن برای هم جانفشانی کنیم.

واکنش های اخیر به اظهارات طرفین این برخورد به مذاق شخص بنده خوش نیامد چون هر کسی که درصدد جانبداری از طرف مقابل بر آمده دیگری را به باد فحش و ناسزا گرفته است و این شایسته فرهنگ ایران و ایرانی نبوده و نیست و البته معتقدم حجازی فر چاره ای از مقابله با یک خبرنگار بی اطلاع از تاریخ کشورش نداشته است. چه بسا نیکی کریمی هم پیش از وی بر ضرورت توجه به فرهنگ های اقوام ایرانی تاکید کرد.

البته برخی علاقمندند تا مانند رژیم نژادپرست پهلوی این اقوام اصیل ایرانی را یا خرده فرهنگ بنامند یا آنها را اقوام مهاجر معرفی کنند و اسلاف خود را به هر نحو ممکن به امپراطوری هخامنشی نسبت دهند. غافل از اینکه پیشینه ایران زمین بسیار غنی تر از عصر هخامنشی است و این دوران را باید دوران سردرگمی هنری و فرهنگی ایران نامید.

به عنوان مثال معماری ایران هخامنشی تقلیدی از معماری مصر، یونان، سکاها، آشوریان و عیلامی ها و سایر ملل آن زمان است. حال اینکه بررسی تاریخ چغا زنبیل با قدمتی بیش از ۵۰۰۰ سال نشان می دهد اسلوب هنری و معماری و فرهنگی ایران در چه جایگاهی بوده است.

چنین افرادی هر کسی غیر خود را زیر دست می انگارند و ته مانده فکری خود را ناب ترین بخش از تاریخ بشریت می خوانند.

اما غافل از اینکه ایران یعنی همه جغرافیای آن و همه اقوام آن به انضمام فرهنگ و زبان مادری اقوامش.

تسلط تاریخی ترکان ایران بر جغرافیای این سرزمین همیشه شاهد خدمت آنان به کشور و زبان فارسی بوده است و تثبیت حاکمیت ایران و زبان فارسی بیش از همه در زمان حکمت ترکانی مانند سلجوقیان یا صفویان و افشاریه رخ داده و بی دلیل نیست که استاد شهریار می سراید:

فارس شاعیری چوخ سوزلرینی بیزدن آپارمیش

صابر کیمی بیر سفره لی شاعیر پخیل اولماز

این بیت به دو معناست. نخست تاثیر شاعران ترک بر شعر فارسی و دوم خدمات شایان آنان به حفظ زبان فارسی در این سرزمین. خاقانی شیروانی، نظامی گنجوی، عمادالدین نسیمی، همام تبریزی، قطران تبریزی، صائب تبریزی، پروین اعتصامی، شهریار و دیگر شعرای گمنام قدیم و جدید این خطه از میهنمان هرگز به زبان فارسی به چشم فرزند خوانده ننگریسته و به آن نازیده اند، اما در تفاخر خود ، همیشه ترک بودن و ترک زبان بودن را مطرح کرده اند.

شهریار می گوید:

از برکات نظام شکوهمند انقلاب اسلامی همین توجه به ریشه های تاریخی و احترام به اقوام ایرانی است که در متن قانون اساسی به صراحت گنجانده شده و در راستای اجرایی شدن حقوق اقوام ایرانی پیش بینی های لازم صورت گرفته است.

متاسفانه پس از پیروزی انقلاب اسلامی فرصت طلبی جریانات تجزیه طلب و وابسته به خارج موجب شد تا مقاومت هایی در برابر اجرای قانون اساسی در این مواد قانونی صورت گیرد اما بحمدلله اکنون با تثبیت نظام و حرکت به سمت قله های افتخار شاهد تلاش مسوولان برای فراهم کردن امکان آموزش زبان مادری در مدارس استان هایی با زبان های محلی اقوام هستیم.

از ابتدای انقلاب اسلامی تاکنون هزاران جلد کتاب به زبان ترکی در این کشور به چاپ رسیده و بر اساس ماده ۱۹ قانون اساسی صدها هزار ساعت برنامه رادیویی و تلویزیونی به زبان های محلی و مادری اقوام تولید شده است اما ضعف دستگاه های اطلاع رسانی دولت و صدا و سیما مانع از بیان آنها به مردم و سوء استفاده کنندگان داخلی و خارجی شده است.

اتفاق رخ داده در حاشیه جشنواره فیلم فجر سوای شیطنت خبرنگار مغرضی که قطعا با هدایت دستان خارجی یا حداقل تفکر غیر ایرانی برای حاشیه سازی در آن نشست خبری حضور یافته بود باید نگاه مسوولان به جامعه ایرانی را نیز تیزتر کند. متاسفانه دستهای پنهانی تلاش می کنند تا با انگ زنی به فعالیت های هنری قانونی هنرمندان کشورمان که دغدغه تمام مردم کشور را دارند مانغ از همزیستی مسالمت آمیز شهروندان ایرانی شوند.

این افراد نماینده جامعه ای هستند که معتقدند برای بزرگ شدن باید ملت سازی کنند و دیگر اقوام باید نژاد و قومیت و زبان آنها را برای رسیدن به موفقیت برگزینند. اروپا خاستگاه این تفکر شوم است و بالکان حمام خون آن. نژادپرستی و قومیت گرایی و عدم توجه به خواست مردم این بخش از اروپا تلخ ترین وقایع را برای اروپای به اصطلاح متمدن رقم زده است.

اروپای آزاد هنوز نمی داند با ایرلندی ها چه کند، باسک های اسپانیا را چگونه مدیریت کند تا ساز جدایی نزنند، صرب ها و بوسنیایی ها چگونه کینه تاریخی خود را از هم فروبنشانند، ارامنه و آذری های قفقاز چگونه به تفاهم و همزیستی مسالمت آمیز برسند! و مدام برای خاموش کردن آتش درگیری های خونین اقدام به قطعه قطعه کردن کشورها پس از به بارآوردن فجایع خونین کرده است.

اما سرزمین ما ایران سالها در اوج فرهنگ و وحدت، اقوام خود را گرد نام ایران حفظ کرده و پس از اسلام در قالب امت واحده شکل داده است که قرآنش قومیت ها را حکمت الهی دانسته و پیامبرش بر ضرورت حفظ فرهنگ هر قومی در آن تاکید دارد. رسول گرامی اسلام (ص)   در ضرورت حفظ فرهنگ قومی فرموده اند: عرب روزی بدبخت می شود که به جای نعال خویش کفش های براق بپوشد.

ما به فارسی می نازیم و به ترکی افتخار می کنیم.