شرح آنلاین - عرصه هنر موسیقی دارای وسعت و عمقی به بلندای تاریخ بشریت است و حضور در این دنیای پر فراز و نشیب علاوه بر ذوق و استعداد ذاتی به دانش مرتبط با آن نیز نیازمند است و اکنون گروه هنری " کولگه " با ورود به دنیای موسیقی راک طرحی نو در این زمینه در انداخته است.

قرارمان را موسسه ندای طنین هماهنگ شده است با عوامل گروه هنری « کولگه » با مدیریت محمدحسین درابلو از فعالان عرصه موسیقی و عضو هیئت مدیره موسسه ندای طنین تبریز.

« کولگه » به تازگی دومین آلبوم خود را پس از « دونگه » با نام « دویغولار » در ژانر « راک » روانه بازار موسیقی معاصر کشور کرده است. اثر جدید این گروه موسیقی برای گوش بسیاری از مخاطبان به ویژه نسل جوان که خود را درگیر با موسیقی پاپ و زیر زمینی کرده تازگی دارد اما بی شک برای اهل فن این یک اثر جدید در تاریخ موسیقی تبریز است.

در این جلسه از فرهاد امیری به عنوان سخنگوی گروه هنری کولگه درباره آلبوم جدیدشان می پرسیم. می گوید: کارمان را از سال ۸۴ آغاز کرده ایم و در طول این مدت برای موسیقی آذربایجان نواختیم اما به مرور مدرن تر شدیم، و در این مسیر بیشتر نوازندگان گروه همان اعضای اولیه هستند. از امین مرادخانی به عنوان قدیمی ترین نوازنده گروه تا فرید علیزاده جوان ترین نوازنده گروه در طول این مدت همه و همه عاشقانه در کنار هم بوده ایم.

تاثیر موسیقی سنگینی بر جامعه بیشتر از پاپ است

از او در مورد ژانر راک می پرسیم و چرایی انتخاب این سبک از موسیقی، می گوید: موسیقی در همه جوامع دارای دو جنبه پاپ و سنگین است. هر چند موسیقی پاپ دارای اقبال عمومی است اما تاثیرگذاری بر متن جامعه همیشه با موسیقی سنگین و فاخر است. گروه کولگه نیز از این قاعده مستثنی نیست، ما با شناختی که از جامعه خود داریم سبکی سنگین و اجتماعی را در پیش گرفته ایم.

امیری درباره چرایی انتخاب موسیقی راک می افزاید: موسیقی آذربایجان به قدری قوی است که می تواند در این سبک نیز حرفی برای گفتن داشته باشد و در خصوص مسایل اجتماعی نیز ورود کند. معتقدیم اعتراض در چارچوب قانون و با احترام به آن برای بیان دغدغه مندی های انسانی واجتماعی مقدور است و ما این کار را کرده ایم دلیلش نیز آلبوم دویغولار است. ما هم سوالاتی در ذهن داشتیم و می خواستیم پاسخی برای آنها پیدا کنیم و این شیوه از بیان سوال را انتخاب کرده ایم، کوشیده ایم اعتراضمان شکل واقعی تر یافته و برآمده از متن جامعه باشد نه تقلیدی از شیوه های اعتراضی مرسوم در آثار هنری جهان.

این هنرمند تبریزی ادامه می دهد: نمونه این دغدغه مندی قطعه « ایش اوشاخلاری » بود که در قالب یک اثر هنری راک خودش را بروز داد. یا مثلا در اثر « آل منی باغرینا » اعتراضی به حادثه سیل آذرشهر بود که متاسفانه از سوی رسانه ها نیز انعکاس مناسبی نیافت و این اثر برای آن واقعه تلخ که جان چند نفر از هموطنانمان را به کام مرگ کشید خوانده شد.

از امیری در خصوص شیوه سازبندی کارها می پرسم و اینکه نقش کدام ساز یا سازها در کارشان پر رنگ تر از دیگر سازهاست و چرا؟ در پاسخ می گوید: نسبت به استفاده از ساز خاصی تعصب نداشته و نداریم اما اگر صدای گیتار الکترونیک با پیانو ترکیب شود خیلی محزون می شود و سعی کردیم چنین ترکیبی در کارها داشته باشیم اما اصراری به رعایت آن نبود.

حالا که چرایی اجرای دو قطعه از آلبومش را می دانم از او می خواهم تا در مورد علت اجرای دیگر کارها نیز برایمان بگوید. او ادامه می دهد: « ایشیغی گوزلویوردون » مربوط به یک زندانی امیدوار به آزادی است و مضمون شعر رهایی است. « کول کیمین » را سال ۸۶ اجرا کرده بودیم اما با تنظیم دوباره با تمی عاشقانه کوشیده ایم تا در میانه قطعات آلبوم تلطیفی به ذهن مخاطب خود بدهیم. « خاطیره لر کوچه سی » یک نوستالژیک مکانی است از دوران کودکی و « قرارسیز » تنها یک قطعه موسیقی است که حال ما را برای ادامه راه در پیش گرفته و تولید آثار بعدی به شنونده منتقل می کند.

باید به ادبیات و موسیقی آذربایجان متعهد بود

امیری ادبیات بایاتی های آذربایجان و موسیقی عاشقی این دیار را منبع الهام بخش کارهای گروه کولگه در این اثر عنوان می کند و می گوید: باید به ادبیات و تاریخ شفاهی آذربایجان متعهد باشیم شاید این امر برای برخی که آشنایی ای با این مقوله ندارد سخت و شنیدن اثر را مشکل کند اما نمی توان ریشه ها را نادیده گرفت، باید ریشه ها را حفظ کرد.

محور گفتگویمان را به سمت جریانات موسیقی کشور و استانمان می کشیم، بحثی پر از حاشیه ها و درد دلها.

نگفتند راک اجرا نکن گفتند درست اجرا کن

او که به عنوان سخنگوی گروه ،مخاطب مصاحبه مان شده است ادامه می دهد: تولید یک اثر خوب موسیقیایی تنها به ترانه سرا و آهنگساز و خواننده خوب خلاصه نمی شود بلکه باید یک مدیر برنامه خوب هم در این باره داشت. از طرف دیگر وقتی روی آلبوممان کار می کردیم و پیگیر مجوزهایش بودیم هیچ مسؤولی نگفت که راک اجرا نکن بلکه از ما خواستند آن را درست اجرا کنیم و در زمینه اخذ مجوز اذیت نشدیم.

امیری چنین اظهار می دارد که برای داشتن موسیقی خوب و شنونده خوب باید آموزش خوب به هنرآموزان و محتوای خوب و اصیل از لحاظ تکنیکی و سبک کار ارایه کرد تا در آینده شاهد کارهای ارزشمند برای آینده و تاریخ موسیقی کشور باشیم.

او می گوید: مردم باید به عنوان شنونده این آثار به هنر موسیقی خود عمق ببخشند تا فرزندانشان در آینده موسیقی دوستان فاخری باشند. باید بدانیم کیفیت اجتماع بر کیفیت زندگی تاثیر دارد و اگر خانواده ای بتواند کیفیت روحی زندگی خود را بالا ببرد موسیقی هم در آن خانواده و هم در آن جامعه ارتقاء پیدا می کند.

این هنرمند تبریزی آموزش را عنصر اصلی تعالی موسیقی در جامعه عنوان می کند و اظهار می کند: باید بر هنرهای عمیق پافشاری کنیم اما این راهی است فرسایشی و همه گروه ها باید در ساخت آثار ماندگار تلاش کنند و گروه کولگه نیز این راه را به عنوان رسالت هنری خود برگزیده و با سختی های آن دست و پنجه نرم می کند.

توانسته ایم دیده شویم

سینا صالحی خواننده این گروه نفر بعدی گفتگوی صمیمیمان است. از سال ۸۵ آواز را آغاز کرده است. ابتدا قارمان نواخته و بعد پیانو، به گیتار هم علاقه دارد. آواز را در سبک کلاسیک و اٌپرا با قطعات آریا ادامه داده است و به قول خودش آوازی نبوده که از رشید بهبوداف اجرا نکرده باشد اما در همان ایامی که قصد کناره گرفتن از خواندن را داشت با فرهاد امیری آشنا می شود و همین آشنایی دریچه ای به رویش می گشاید.

این خواننده تبریزی هم می گوید: در این آلبوم کوشیده ایم تا با نگاهی هنری به یک ژانر جهانی موسیقی آذربایجان را با آن تلفیق کنیم تا مردممان را با آن آشتی دهیم و اکنون صدای ما در آن سوی مرزها بیشتر شنیده می شود تا در داخل کشورمان و این یعنی توانسته ایم دیده شویم.

او این همه را ناشی از ضعف تبلیغات آثار هنری در کشور می داند.

نوبت به عضو هیئت مدیره موسسه فرهنگی هنری ندای طنین، محمدحسین درابلو می رسد. هنرمندی که درد دل هایش درباره وضعیت موسیقی کشور پایان ندارد. از وضع نابسامان موسیقی کشور می گوید، اینکه تولیدات این روزهای موسیقی بیشتر شبیه آش شله قلمکار هستند و چاره ای نیز برای بهبود این وضع فعلا نمی توان متصور بود.

او معتقد است با این اوصاف در قضیه موسیقی پاپ وضع فعلا غیرقابل اصلاح است اما در زمینه راک یا جز چنین چیزی وجود ندارد چون هنرمند باید در زیباتر کردن کار بکوشد و این جز با تخصص در این زمینه ممکن نیست و کار هر به اصطلاح هنرمندی نیست.

درابلو دغدغه اش در مورد دانشگاه موسیقی در کشور است و معتقد است دانشگاه موسیقی نباید تنها در تهران باشد. باید توسعه بیابد و هنرمند پرورش دهد.

هنرجویان موسیقی کمپین اعتراضی در تبریز تشکیل داده اند

به مصاحبه اش با پایگاه خبری ما در چند ماه گذشته اشاره می کند و اینکه انتقاد او از هنرستان های موسیقی تبریز به مذاق برخی خوش نیامده بود اما امروز این شیوه آموزشی اعتراض هنرجویان را برانگیخته و تبدیل به کمپین اعتراضی شده است.

عضو هیئت مدیره موسسه فرهنگی هنری ندای طنین مشکل دیگر دنیای موسیقی را در تبریز تبدیل شدن به محلی برای کنسرت های تهرانی و بی مهری کردن به هنرمندان بومی عنوان می کند و می افزاید: علت استقبال نشدن سبک های موسیقی جهانی در کشور ناآشنایی مردم با آنهاست و این بستگی به رسانه هایی دارد که امروز با محدودیت دسترسی به آنها مواجه هستیم و البته صدا و سیما نیز نتوانسته در معرفی آنها گام مناسب و علمی بردارد.

کسی هوای ما را ندارد

درابلو ورود افراد غیر متخصص در کنسرت گذاری ها را نیز مورد نقد قرار می دهد و می گوید: از پیتزا فروش تا فلان و فلان در این کار دخالت می کنند به نحوی که بعد از ماه صفر تا آغاز ایام فاطمیه تقریبا هر روز در این شهر کنسرت برگزار خواهد شد که بی معنی است، این کارها برای هنر نیست بلکه برای پول درآوردن است.

وی ادامه می دهد: کسی در این وادی هوای ما را ندارد و باید خودمان هوای همدیگر را داشته باشیم، متاسفانه ورود پول به این هنر اصالت و زیبایی آن را تحت الشعاع قرار داده است.

رسانه های محلی از گروه های موسیقی حمایت کنند

درابلو از رسانه های محلی می خواهد تا حمایت خود را از گروه های موسیقی بومی در استان افزایش دهند چرا که معرفی آنها به افکار عمومی تنها از طریق همین رسانه ها میسر است و هنرمندان تبریزی نیازمند این حمایت هستند.

عضو هیئت مدیره موسسه فرهنگی هنری ندای طنین در پایان از آغاز فروش آلبوم دویغولار به صورت آنلاین خبر می دهد و می افزاید: فروش این آلبوم از هفته آینده در فضای مجازی آغاز می شود که البته می توان از برخی فروشگاه های عرضه محصولات فرهنگی نیز تهیه کرد.

وحید جدیری، میلاد عینی، فرهاد امیری، صابر حسین بابایی، فرهاد علیزاده و امین مرادخانی نوازندگان آلبوم دویغولار هستند و سینا صالحی خواننده آثار آن است. ضبط این اثر بر عهده استودیو ندای طنین تبریز با مدیر برنامگی محمدحسین درابلو بود.